Patagonie/Chili
Door: Anouk
Blijf op de hoogte en volg anouk
26 Maart 2017 | Chili, Santiago de Chile
Tijd voor weer een update. We verlieten het vorige verslag bij de bovenrand van Patagonie, maar zijn daar inmiddels alweer driedubbel doorheen gecrosst en in Santiago de Chile geland.
We vertrokken vanuit El Bolson richting het zuiden, waar we eerst een klein uitstapje maakten naar de Cueva de los Manos (grot van de handen), een artistiek hoogstandje waar oude indianenstammen grottekeningen hebben gemaakt van hun handen. Nu klinkt dit een beetje als prehistorisch vingerverven maar het was zeker indrukwekkend, tientallen meters na elkaar loopt een rotswand met in het midden een grot, waarlangs allerlei variaties van handafdrukken zijn gemaakt, alsmede wat tekeningen van hun jachtrituelen, en dit alles goed geconserveerd en zichtbaar. De omgeving was ook de moeite waard, gelegen in een prachtige canyon. We besloten hier dus ook maar te slapen en werden direct geconfronteerd met de vele tegenstellingen van Patagonie: veel leven (continue beesten en vogels en mooie natuur) en veel dood. We sliepen namelijk vlak naast een dode lama (guanaco) en een afgestorven vogelpoot. Dit was minder luguber dan het klinkt. We voelden ons helemaal in touch met nature en Patagonie enzo.
De volgende dagen reden we vooral veel kilometers en we waren constant aan het kijken naar de veranderende landschappen en de kiiiiilometers uitgestrektheid. Heel gaaf. Onze volgende reisdoelen waren de gletsjers en bergen bij El Chalten en de grootste drijvende en niet afsmeltende gletsjer bij El Calafate. We waren erg onder de indruk van de grote gletsjer bij El Calafate. We zagen deze eerst verschijnen over een meer, op 7 km afstand, en je zag een klein stukje ijs, en ik dacht goh is dit het. Maar na het meertje omgereden te zijn en op de absoluut niet toeristische constructie geklommen te zijn om de gletsjer beter te aanschouwen, konden we goed zien hoe gigantisch hij eigenlijk is. Meters hoog, met luid gekraak en geroffel als er een stuk afbreekt en in het water valt. We dachten wederom onze slecht-weer-pech te hebben, aangezien het regenachtig en bewolkt was toen we aankwamen, maar wonder boven wonder brak het na eventjes open en konden we de kleurverandering door het zonlicht zien. Jeej, eindelijk mazzel met het weer! Vervolgens reden we verder naar beneden om daar de grens met Chili over te steken om naar HET national park daar te gaan, Torres del Paine. We waren een beetje bang gemaakt met berichten over dat je geen flintertje vers eten mocht meenemen. Gelukkig viel dit erg mee en konden we met onze flinke blikvoorraad en stiekem gesmokkeld knoflookteentje Chili in. Torres del Paine was werkelijk prachtig, met als hoogtepunt de torres zelf, een bergconstructie met 3 torens boven een bergmeer. Onze camping die avond was ook een hoogtepuntje, gratis (ongekend in die ontzettend dure omgeving), met warme douches (!!!!!!), bizar mooi uitzicht over de ondergaande zon boven de torres, en een gezellige binnenkeuken waar we in konden koken met de andere kampeerders. De campingeigenaar was volgens hemzelf een real Patagonia man, zijn moeder is Chileens en z'n vader Argentijns, hij zag Patagonia dus ook niet als een Chileens en Argentijns deel maar als 1. Het was een jolige kerel die ons gratis flessen wijn gaf, wat de feestsfeer versterkte, en stak zelf een jointje op nadat hij aan ons vroeg of we dat vervelend vonden (we legden uit dat we uit Nederland kwamen). De volgende dag reden we een beetje verder door het park, het is erg groot dus een auto was wel handig. 's Avonds wilden we weer fijn gaan wildkamperen op een plek die was aangeraden op onze behulpzame iOverlander app. Helaas sloeg hier het noodlot toe en werden we kort nadat we ons fornuisje hadden aangestoken bestormd door een woedende ranger. Ze dwong ons onmiddellijk dit "vuur" uit te maken en ging vervolgens haar supervisor halen. Nu waren we ons bewust van het feit dat je geen vuur mag stoken maar we zaten a) op een veld met kiezels dus niet heel brandgevaarlijk en b) ons fornuisje valt nou niet echt in dezelfde categorie als de vlammende parrilla's die juichend met benzine worden overgoten door de locals hier. De baas kwam eraan en vroeg of we het niet begrepen. Ik zei dat we heel erg sorry waren en dat we het zeker begrepen. Hij brulde door me heen dat hij de politie kon bellen als we het niet begrepen. Dit was dus niet echt een gezellige plek en we besloten dan maar weg te gaan. We hadden eigenlijk nog een wandeling op het programma maar waren direct klaar met het park dus maar weer terug Argentinie in. We moesten via Argentinie een stukje naar boven om dan Chili weer in te kunnen, je kunt namelijk niet direct vanaf Torres del Paine naar boven rijden. We wilden weer op onze eerdere gratis kampeerspot in El Chalten staan, een soort voetbal/jeugdkampveld met warme douches, beetje vreemde plek maar wel prima. De volgende ochtend na een warme douche werden we ruw gestoord door de opzieners van het veld, wat onze auto op de kampeerplaats deed (de week ervoor niemand gezien/gehoord dat dit een probleem was) en of we onmiddellijk weg wilden gaan. Gelukkig hadden we al geslapen en gedoucht, alles wat we nodig hadden, maar wel het tweede niet heel gezellige contact met lokale bevolking over onze slaapplaatsen in twee dagen.
Snel weer terug Chili in, waar we de Carretera Austral (autoweg van zuid naar noord) van wilden rijden. Dit was een bizar mooie route met fel turkoois water door valleien en overal verschillend gekleurde meren tussen groene bergen. Hier reden we vrij vlot doorheen want ondanks de pracht en praal regende het af en aan en de enige activiteiten waren bergen beklimmen/wandelen, iets wat niet leuk is in de regen (ik ben een beetje van suiker, Paul vindt dat aanstellerij, "je hebt toch een jas") en wat we de afgelopen tijd al non-stop hadden gedaan. Na dus vooral vanuit de auto genoten te hebben van deze mooie omgeving zouden we naar het eiland Chiloe gaan. Om hier te komen moesten we meerdere ferry's nemen en onze we zien alles ter plekke wel-houding werd hier enigszins op de proef gesteld aangezien tickets voor de eerste ferry schijnbaar in een stadje een aantal kilometers ervoor gekocht hadden moeten worden, iets wat reizigers die wel enige degelijke voorbereiding treffen allemaal wisten. Wij besloten na een aantal tips gelezen te hebben op de Overlander app het er toch maar op te wagen aangezien je op slinkse wijze op de eerste boot gratis mee zou kunnen en op de tweede boot je tickets alsnog ter plekke te kunnen kopen. Dit ging inderdaad prima en we voeren rustig naar het volgende stukje van de Carretera. We reden naar Puerto Montt, het stadje vanaf waar we naar eiland Chiloe zouden varen met wederom een ferry. In Puerto Montt regelden we een aantal zaakjes zoals de was en Paul naar de kapper want het kon echt niet meer. De kapper was een leuke belevenis want het interieur kwam rechtstreeks uit de jaren 80 en we konden als indicatie wijzen op foto's van modellen uit die tijd en jonge versies van sterren als Johnny Depp. Uiteindelijk kozen we voor een jonge Jude Law die heel hip haar had wat ook in deze tijd nog door de beugel zou kunnen. Het duurde in totaal 5 minuten en kostte 4 euro en er was geen merkbaar verschil tussen deze coupe en die waarmee hij terugkomt van de luxe Utrechtse kapper, helemaal prima dus.
Op Chiloe zou het mogelijk zijn om nog in deze tijd van het jaar walvissen te spotten, iets wat op Valdes in Argentinie niet gelukt was, en verder scheen het allemaal lieflijke vissersdorpjes etc. te hebben. Het eiland was ontzettend mooi, heel groen en heuvelachtig met mooie stranden en kliffen. Wel leden we (ik) hier aan volkomen irrationele tsunami-angst, niet echt afgezwakt door de bordjes met "tsunami hazard zone" langs de wegen. De eerste avond stonden we aan een idyllisch verlaten strandje met een kabbelend beekje en een paar koeien (altijd gezellig) maar we verlieten na het eten toch deze spot omdat we recht aan het water stonden, help eng. We reden vervolgens naar een plek achter de duinen die geen haar beter was als er echt een tsunami zou komen maar die psychologisch beter voelde want achter een duin. Uiteraard niets gebeurd en de volgende dag na een googlesessie over tsunami's in Chili waren we weer gerustgesteld (niet echt een groot risico). We gingen verder met plan walvissen spotten en reden naar een aantal plekken waar ze schijnbaar te zien waren maar door ons enorme gebrek aan geduld (oke ik zie niks jij wel? gaan? oke) en verrekijkers hebben we ook hier weer niets gezien. Nou zijn walvissen niet mijn lievelingsdieren dus erg van slag waren we niet en het eiland was op zichzelf al de moeite waard gelukkig.
We reden door lelijke stadjes en mooie natuur verder naar Pucon, het outdoor-activiteit Mekka van Chili (zoals ze zelf zeggen). Hier staat een actieve vulkaan die erom smeekte beklommen te worden door Paul, en met mazzel zou de borrelende lava binnenin te zien zijn. Hiervoor waren enge ijsklim-gereedschappen nodig en het moest gebeuren onder begeleiding van een gids met een tour. Ik zou niet meegaan want had genoeg bergen beklommen voorlopig en duur en eng met de speciale klimspullen en lui. Paul wilde toch wel zijn afkeer voor tourtjes opzij zetten en had er zin in. Dit betekende onze eerste gescheiden dagactiviteit en het volgens mij vond Paul het spannender dat ik een dag in mijn eentje met de auto zou moeten omgaan dan dat hij een actieve vulkaan zou beklimmen. Gelukkig verliep dit allemaal prima en heb ik zonder zicht aan de achterkant en met de gigantische draaihoek van deze auto toch een piepkleine rotonde en uitparkeer/keeractie overwonnen zonder de auto te beschadigen op weg van onze kampeerplek naar een hostel. Paul was erg trots. Ik ook op hem want hij was 2 uur eerder dan voorspeld terug omdat hij en een Duitse bergklimgeit die in zijn loopgroep zat allebei als een speer naar boven en beneden waren gelopen en volgens de gids een van de beste groepen ooit waren. Hij vond het erg mooi en indrukwekkend, en hij heeft gelukkig ook lava gezien.
Het afgelopen weekend zijn we neergestreken in Santiago waar we een airbnb hebben gehuurd als welkome afwisseling op kamperen, een soort vakantie van de reis. Voor Paul is het natuurlijk tot op zekere hoogte van belang af te zien tijdens de reis, het is tenslotte geen vakantie, en ik zie het hele proces meer als een reis-vakantie hybrid, wat betekent dat ik niet nodeloos hoef af te zien de hele tijd. Dit airbnb was een goed compromis want er is een beveiligde parkeerplek, een van onze grootste prioriteiten in een stad. De eerste avond hier waren we nogal moe en besloten we van het appartement en de keuken gebruik te maken door heel ordinair bier en afbakpizza's te halen. Helaas bleken dit werkelijk de allersmerigste pizza's te zijn die we OOIT hadden gegeten. Alles was verkeerd (steekwoorden piepkaas/zuur/taai). Dat was natuurlijk geen prettige ervaring en die hebben dan ook we zorgvuldig uitgewist door de volgende dag uit eten te gaan en lekker dunbodemige pizza's te eten. Verder vinden we Santiago wel wat, het is een moderne stad en we zitten in een chique wijk met allemaal gated appartementencomplexen met concierges. Vandaag het laatste dagje hier, het zonnetje schijnt, de smog valt wel mee, dus gaan we nog even lekker rondlopen. Morgen rijden we richting Valparaiso, de grootste havenstad van Chili, en dan is ons stedelijk intermezzo ten einde en gaan we weer into the wild, naar de wijnregio's in Argentinie en dan weer terug Chili in om de Atacama woestijn te doorkruisen.
xxx Anouk en Paul
-
26 Maart 2017 - 21:21
Gijs En Rinke:
lieve anouk en paul,
hihi, het lijkt erop dat jullie steeds op het juiste moment weer een evenwicht vinden tussen wild en cultuur - lamalijken versus airbnb. volleerde survivors al : ))
het eten klinkt wel wat zorgelijk: blikvoer, pizza, pizza. eten jullie wel lekker/gezond genoeg of heeft lui de overhand (wat ik dan wel weer snap met al dat gereis in de regen)?
we zijn nu al nieuwsgierig naar jullie belevenissen in de woestijn. in ieder geval geen bozige mensen daar denk ik. slaap lekker en goeie reis.
xxx gijs en rinke -
26 Maart 2017 - 23:13
Madre:
Hola moppies. Leuk verslag weer. En ik ben ook heel trots op je, in je eentje op pad met die grote kar.
Dus nu richting Valparaiso, gaaf. Dichter bij Profugos kun je niet komen.
Trouwens, hoe is het met Harry Potter?
Xx -
06 April 2017 - 17:06
Tini Jonker:
Na dit wederom spannende avontuur gelezen te hebben, ben ik er van overtuigd dat jullie nooit meer aan het saaie nederlanse ritme zullen wennen! Geniet dus maar zolang het kan en meteen voor de rest van jullie leven. Tot het volgende avontuur en nog veel plezier! -
11 April 2017 - 19:10
Omi Ada:
dag lieve anouk en paul.
wat spannend allemaal en niet altijd even leuke reacties van die z.amerikanen. jullie hebben wel veel regen, heeft dat met het seizoen te maken? geniet en hopelijk gaat de zon nog veel schijnen.
liefs en xxx -
13 Mei 2017 - 16:17
Tini Jonker:
Het blijft verbazendwekkend wat jullie allemaal meemaken. Hebben jullie al een uitgever gevonden voor de bloedstollende en vertederende ervaring. Wordt vast een triologie. Nog veel plezier en tot de volgende aflevering. Dagdag!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley