Nog meer Chili/Argentinie, en eindelijk autopech..
Door: Anouk
Blijf op de hoogte en volg anouk
14 Mei 2017 | Chili, San Pedro de Atacama
Oeps reisverslag van paar weken geleden per ongeluk verwijderd, hierbij alsnog:
Dag dag,
Zoals de oplettenden onder jullie al in de titel hebben kunnen lezen, zijn we dan toch eindelijk gestrand door autopech. Ik zal uitgebreid op dit drama ingaan nadat ik de laatste beetjes Chili/Argentinie/opnieuw Chili heb besproken dus hold on voor dit drama. We zitten hier al anderhalve week vast en worden daar een beetje lamlendig van en ik heb letterlijk niks anders te doen dus hier een beetje eerder dan gepland een gezellige, niet chagrijnige update.
In Santiago vermaakten we ons nog uitstekend met het beklimmen van een heuvel (berg) op het heetst van de dag op teenslippers zonder water. We (ik) legden het zwaar af tegen met sportkleding uitgedoste locals die zich elke 15 meter met water besproeiden. Toch haalden we de top en het was zeker de moeite waard. Hierna vraten we ons nog 3 slagen in de rondte want we waren tenslotte op vakantie van de reis en in een ~wereldstad~ dus geen budget (ok beetje budget maar niet in dezelfde categorie als uit rijst met bonen tijdens kamperen). Na Santiago sloegen we af naar Valparaiso. Daar ging onze vakantie nog even door, aangezien we uber luxe in een hotel sliepen en elke dag rondslenterden in verschillende outfits (tijdens het kamperen heb ik soms 3 dagen hetzelfde aan omgomg en Paul's record is geloof ik 12 dagen). Valparaiso is echt een ontzettend leuke stad, gelegen op heuvels langs de zee, met overal streetart. Echt overal. De muren, de trappen, de lantaarnpalen, alles is beschilderd, waardoor je niet ziet dat de kwaliteit van de gebouwen en straten heel slecht is. Maar goed leuke sfeer met veel goede foto opportunities van jezelf voor streetart, niemand doet dat superorgineel, er staan ook geen rijen voor bepaalde heel fotogenieke streetart.
Hierna hadden we dan toch echt genoeg gehad van steden, ja, zelfs ik terwijl ik leef voor citytripssszzz, en gingen we terug naar Argentinie om onze wildkampeer lifestyle weer te omarmen. We deden er zelfs een schepje bovenop door voor het eerst de voortent uit te klappen en de camping stoof op hout aan te steken. Het opzetten en aansteken was niet erg veel werk en het was ontzettend knus (het weer was wederom regenachtig en mistig, we hadden niet echt op reis hoeven gaan). We maakten extreem culinair kip in wijn gestoofd met allerlei groenten, zie je, we weten best gezond, en voelden ons ontzettende geslaagde kampeerders. De volgende ochtend was helaas alles natgeregend en bleek het terug opvouwen van de voortent een van de grootste uitdagingen die we tot nog toe voor onze kiezen hadden gekregen. Na veel drooggeborstel en strakker invouwen met behulp van lichaamsgewicht (gelukkig veel ijsjes en pizza gegeten in de steden!) lukte het een soort en konden we verder.
Het deel van Argentinie wat nog op het programma stond was het noord-westen, gekenmerkt door wijnstreken en bijzondere rotsformaties. Paul is fan van rotsen, ik van wijn, kon niet beter. We bezichtigden hier het maanlandschapspark Ischigualasto, waar ook de oudste dinosaurusfossielen ter wereld zijn gevonden. Echt bizarre kleuren in de rotsen, van rood tot paars, groen, geel, grijs, en bruin. Ook hebben de rotsen door natuurkundige en chemische processen die ik niet zal trachten uit te leggen allerlei vormen aangenomen en zijn daarom omgedoopt tot "de kat", "de sfinx", of "de ballen". Verder naar de wijnregio Mendoza. Hiervan waren we gek genoeg niet erg onder de indruk omdat een groot deel direct aan de sfeerloze snelwegen leken te liggen en het nog steeds geen topweer was. Na een snelle internetsessie besloten we door te rijden naar Cafayate, een noordelijkere wijnstreek temidden van allerlei canyons en de Andes. Zalig weer. Hier deden we ons tegoed aan witte Torrontes wijn, specifiek voor deze streek want groeit op grote hoogte. Dit is zo ver als mijn wijnkennis opgestoken van reisblogs en gidsjes gaat. Paul, als bijna uitsluitend rood-drinker, keurde deze soort ook goed. We besloten ook een wijnproeverij te gaan doen en dit beviel uitstekend. Prachtig gelegen wijngaard met rijen druivenranken, heel romantisch en idyllisch allemaal, en 5 zelf uitgezochte wijnen proeven. We hebben niets uitgespuugd maar gewoon opgedronken. Paul had allerlei theorieen over zuurstof ruiken en in je mond brengen. Omdat ik dit niet snapte deed hij het heel galant extra luid voor, wat luid gegorgel als gevolg had. Toen ik het probeerde na te doen moest ik een beetje kwijlen en we hielden daarna maar allebei onze eigen proeftechniek aan. Onder invloed van het niet uitspugen maar doorslikken van de wijn kochten we daarna 2 flessen #hardgaan.
We gingen verder naar Chili, en deden dit over een van de hoogste delen van de Andes, de Paso de Jama. We waren tevreden, want we hadden Argentinie ECHT goed gezien, van boven tot onder, met uitzondering van de zuidelijke kuststreek die in geen enkel reisgidsje terug te vinden was en dus niet interessant geweest kan zijn. Wat een reizigers waren we toch. De haarspeldbochten die naar de bergpas leidden veroorzaakten bij mij eerst wagenziekte en daarna hoogteziekte, waardoor ik de hele dag een beetje voor pampus in de auto lag terwijl Paul genoot van de mooie bergen (die jongen moet in zijn volgende leven echt berggeit of herder worden) en de smalle weggetjes en op de tocht 2 cute vosjes. We stegen tot bijna 5000 meter (we kwamen van 's ochtends ong 3000). Na het oversteken van de bergpas merkten we dat we op een hoogtevlakte uitkwamen in plaats weer naar beneden te rijden, en we gingen zeker niet binnen deze dag de grens halen, we moesten dus ook op hoogte slapen. We vonden een sfeervolle (niet echt) ruine van een huis/hotel wat ons beschermde tegen de ontieglijk harde wind, en hadden de langste nacht van de reis met allebei afwisselend wakker/hoofdpijn.
De volgende ochtend daalden we gelukkig weer wat en nam het allemaal een beetje af, en reden we vrolijk Chili weer in. We wilden de Atacama woestijn nog even zien voordat we Bolivia in zouden gaan, waarschijnlijk een paar dagen later. De Atacama is het droogste gebied op aarde waar zo'n 4 inches regen per 1000 jaar vallen. De woestijn ligt tussen de Andes en een andere bergketen, op ongeveer 2400 meter hoogte. Door het gebrek aan neerslag liggen overal kleine vlaktes met zout, waardoor het lijkt alsof het een beetje gesneeuwd heeft. Een heel bijzonder en beetje buitenaards gebied. Hier sloeg echter het noodlot toe... We waren ons de dag van aankomst nog aan het verkneukelen om het feit dat we een eigen auto hadden en alle dure tourtjes konden omzeilen, haha kijk die stakkers nou die zo afhankelijk zijn van de vertrektijden, wij kunnen wanneer we willen ergens heen, haha lol. We planden een efficiente route langs alle highlights in het zuiden van de Atacama woestijn die we in 1 dag even zouden aftikken. We begonnen met de gehypte zonsopgang over de Valle de la Luna, waar de eerste fotofreaks met zelfontspanners en 34 verstelbare lenzen al klaarstonden. Wij kwamen net uit bed gerold met ons lullige cameraatje zonder extra accessoires, maar foto's zijn best prima geworden. Hierna gingen we naar een meertje zo zout dat je erin kan drijven. Dit was leuk en grappig en idd erg zout. Gelukkig waren er douches zodat we schoon en fris verder konden naar punt 2 op de route, zoutvlaktes met maar liefst 3 flamingosoorten. We reden verder naar wat schijnbaar een mooi uitkijkpunt over een groot deel van de woestijn zou moeten zijn. We vonden het niet, en reden door naar 2 hooggelegen meertjes die beschreven werden als ware juwelen. Dit konden we niet missen. Deze meertjes lagen dus redelijk hoog, en vlak voor we het ranger station bereikten leek er een enorme stofwolk onder de auto vandaan te komen, waar we geen bijzondere aandacht aan besteedden want stoffige weg enzo. Nadat we net 2 tickets hadden gekocht voor de meertjes besloot Paul toch even een kijkje onder de motorkap te nemen, en trof daar een bloed/koelvloeistofbad en rokend rubber aan. De slang van de koelvloeistof was compleet geexplodeerd, waarschijnlijk door de hoogte en de druk die dat met zich meebracht. Wat te doen? We konden er zeker niet meer zelf mee rijden, koelvloeistof, leerde ik, was namelijk nogal belangrijk voor de motor (dat wist ik heus wel want ik heb namelijk 5453 rij examen gedaan en daarvoor moet je elke keer laten zien dat je koelvloeistofpeil kan meten). We riepen de ranger erbij, die in het meest mompelachtige en onverstaanbare Chileense accent een paar dingen zei. Wij vroegen of er mogelijkheid was weggesleept te worden, op z'n minst naar het volgende dorpje maar het liefst naar San Pedro de Atacama, het "stadje" van deze woestijn met redelijke voorzieningen en auto monteurs. De ranger wist duidelijk te maken dat ik met hem in zijn auto mocht en dan het park rondrijden om te kijken of er anderen met auto's waren die ons konden helpen, zelf leek hij niet al te bereid ons weg te slepen. In het park vond ik verschillende tourgroepjes met grote bussen, die allemaal niet erg happig op slepen waren ivm veiligheid van hun eigen groep en de tijd die dit zou kosten. Begrijpelijk maar voor ons ongunstig. Het was ook al het einde van de dag dus de meeste bezoekers waren reeds vertrokken. Ik reed terug naar de ticket office waar we besloten ons voor elke auto (niet tourbus) te werpen en te smeken of ze ons konden helpen, want de rangers waren verder niet erg actief met onze situatie bezig. We realiseerden we ons dat de term "ranger" niet echt iets te maken heeft met "bieder van hulp", ondanks mijn blijkbaar valse associatie met de rescue rangers van Disney. Ons noodplan was boven op de berg slapen, we hadden tenslotte genoeg eten, water, en warme dekens. De volgende dag zouden we wellicht meer geluk hebben en zouden de rangers ons toch wel echt weg willen hebben en dus misschien wat meer actie ondernemen. Echter tegen sluitingstijd kwamen er 3 Duitse reddende engelen met een huurauto. Zij besloten ons weg te slepen, want ze wilden ons hier toch echt niet achterlaten, een impuls die de andere bezoekers van het park en de rangers hadden weten te onderdrukken. De jongen had eerder gesleept en was redelijk behendig, en Paul en hij samen fixten de sleepkabels en zo begonnen we aan de lange weg terug naar San Pedro. Omdat we maar ongeveer 50 km/u konden duurde het stukje van 120 km erg lang, maar we hebben het gered. Wat een helden.
De volgende ochtend begonnen we met bedenken wat het beste actieplan was. Land Rovers zijn zeldzame auto's in Zuid Amerika en onderdelen dus schaars. Pluspunt was wel dat het onderdeel alleen maar vervangen hoefde te worden, een reparatie was eigenlijk niet nodig. Daarom besloten we niet naar een garage te gaan, waar ze het onderdeel toch niet zouden hebben en het alleen maar lastig uit te leggen was wat we wilden, en het onderdeel uit Engeland te bestellen. Het leek even te mooi om waar te zijn allemaal, een land rover website had een express service naar overal ter wereld, we zouden het binnen de kortste keren ontvangen! Dit was inderdaad te mooi om waar te zijn. Het leek allemaal in orde, gelukkig, en het pakje arriveerde muy rapido in Chili, zoals we opgetogen in de track en trace konden volgen. De afgelopen anderhalve week hebben we echter ervaren dat bestellingen naar Chili zonder het hebben van een echt adres, en een tax nummer, en met verschillende internationale verzenddiensten, een absolute ramp is, zoals we misschien wel hadden kunnen verwachten. Er waren problemen met het adres, het was niet helemaal duidelijk welke informatie van wie nodig was, en daarbij was het ook nog eens pasen, wat hier een big deal is en welke dagen er dus geen werk geschiedde. We hebben getracht adreswijzigingen en andere informatie door te geven aan de Chileense helpdesk van de verzenddienst, geholpen door vriendelijke hosteleigenaren, om er daarna achter te komen dat niet het adres maar allerlei andere zaken het probleem waren. Aarhggjrghfjgfj om horendol van te worden. We hingen rond het dorpje, aten lange lazy lunches om de tijd te doden, sliepen in hostels en kampeerden in de woestijn, elke dag weer een beetje teleurgesteld door het gebrek aan progressie van ons pakje wat so close, yet so far, bij de douane in Santiago lag... Groot lichtpunt was wel dat Paul de eerste dag na het ongeluk samen met een Chileense rondreizende Land Rover afficionado een tijdelijke reparatie had gedaan waardoor we wel weer konden rondrijden tot we het nieuwe onderdeel hadden. We vonden het echter geen sterk genoege oplossing om de zout- en hoogvlaktes van Bolivia te bedwingen, waar nog minder voorzieningen dan hier in Chili en waar we ECHT niet willen stranden. Deze reparatie met de land rover man(iak) was een hele ervaring, hij rijdt zelf namelijk in een vrij oud geval waar de deuren nog net inhangen, en haalde onderdelen voor reparaties uit een truck die hier in de rivier gestrand was. Deze creatieve oplossing werkte echter wel prima en we waren in elk geval weer mobiel, wat heel veel kosten en moeite spaarde. We deden nog wat kleine tripjes, oa naar de grootste nabijgelegen stad om inkopen te doen voor Bolivia, waar we eerst door een zeer afgelegen deel zullen rijden (moeten toch ons geliefde blikvoer en wat repen chocola hebben). Gisteravond, na een saaie saaie dag in het hostel, treedde Murphy's Law volop in werking door het stuurslot van de auto in te schakelen, zonder verklaarbare reden. Dit was al 1x eerder gebeurd en redelijk snel opgelost door de klooien met het alarm, maar dit keer werkte dat niet, en geen enkele andere oplossing gesuggereerd op verscheidene auto fora werkte. Paul had van de vorige keer wel geleerd hoe de auto op te starten met schroevendraaier als een volleerd autodief, en is vandaag op weg naar de grotere stad om koelvloeistof te kopen met de land rover maniak, en wellicht bij een garage het stuurslot eraf te laten halen. Ik ben hier gebleven om het fort te bewaken (en omdat er geen ruimte was in de auto voor mij) en me dus een beetje aan het vervelen. Maar zoals mijn moeder al zei, vervelen is goed voor de creativiteit blabla thanks madre ik het opborrelen. Nou hopelijk volgende keer beter nieuws en een nieuwe koelvloeistofslang, voor nu ga ik weer verder met mijn drukke schema van vervelen & de middagzon vermijden.
xoxox
P.S. We hebben het goede karma van de Duitse redders in nood al 2x kunnen voortzetten door een vastzittende camper uit het zand te trekken en een auto die de hele nacht lichten aan had laten staan te jumpstarten. Hier zijn we natuurlijk erg blij mee, dan voelt het tenminste alsof we de wegsleepactie van onze eigen auto een beetje goedmaken.
Dag dag,
Zoals de oplettenden onder jullie al in de titel hebben kunnen lezen, zijn we dan toch eindelijk gestrand door autopech. Ik zal uitgebreid op dit drama ingaan nadat ik de laatste beetjes Chili/Argentinie/opnieuw Chili heb besproken dus hold on voor dit drama. We zitten hier al anderhalve week vast en worden daar een beetje lamlendig van en ik heb letterlijk niks anders te doen dus hier een beetje eerder dan gepland een gezellige, niet chagrijnige update.
In Santiago vermaakten we ons nog uitstekend met het beklimmen van een heuvel (berg) op het heetst van de dag op teenslippers zonder water. We (ik) legden het zwaar af tegen met sportkleding uitgedoste locals die zich elke 15 meter met water besproeiden. Toch haalden we de top en het was zeker de moeite waard. Hierna vraten we ons nog 3 slagen in de rondte want we waren tenslotte op vakantie van de reis en in een ~wereldstad~ dus geen budget (ok beetje budget maar niet in dezelfde categorie als uit rijst met bonen tijdens kamperen). Na Santiago sloegen we af naar Valparaiso. Daar ging onze vakantie nog even door, aangezien we uber luxe in een hotel sliepen en elke dag rondslenterden in verschillende outfits (tijdens het kamperen heb ik soms 3 dagen hetzelfde aan omgomg en Paul's record is geloof ik 12 dagen). Valparaiso is echt een ontzettend leuke stad, gelegen op heuvels langs de zee, met overal streetart. Echt overal. De muren, de trappen, de lantaarnpalen, alles is beschilderd, waardoor je niet ziet dat de kwaliteit van de gebouwen en straten heel slecht is. Maar goed leuke sfeer met veel goede foto opportunities van jezelf voor streetart, niemand doet dat superorgineel, er staan ook geen rijen voor bepaalde heel fotogenieke streetart.
Hierna hadden we dan toch echt genoeg gehad van steden, ja, zelfs ik terwijl ik leef voor citytripssszzz, en gingen we terug naar Argentinie om onze wildkampeer lifestyle weer te omarmen. We deden er zelfs een schepje bovenop door voor het eerst de voortent uit te klappen en de camping stoof op hout aan te steken. Het opzetten en aansteken was niet erg veel werk en het was ontzettend knus (het weer was wederom regenachtig en mistig, we hadden niet echt op reis hoeven gaan). We maakten extreem culinair kip in wijn gestoofd met allerlei groenten, zie je, we weten best gezond, en voelden ons ontzettende geslaagde kampeerders. De volgende ochtend was helaas alles natgeregend en bleek het terug opvouwen van de voortent een van de grootste uitdagingen die we tot nog toe voor onze kiezen hadden gekregen. Na veel drooggeborstel en strakker invouwen met behulp van lichaamsgewicht (gelukkig veel ijsjes en pizza gegeten in de steden!) lukte het een soort en konden we verder.
Het deel van Argentinie wat nog op het programma stond was het noord-westen, gekenmerkt door wijnstreken en bijzondere rotsformaties. Paul is fan van rotsen, ik van wijn, kon niet beter. We bezichtigden hier het maanlandschapspark Ischigualasto, waar ook de oudste dinosaurusfossielen ter wereld zijn gevonden. Echt bizarre kleuren in de rotsen, van rood tot paars, groen, geel, grijs, en bruin. Ook hebben de rotsen door natuurkundige en chemische processen die ik niet zal trachten uit te leggen allerlei vormen aangenomen en zijn daarom omgedoopt tot "de kat", "de sfinx", of "de ballen". Verder naar de wijnregio Mendoza. Hiervan waren we gek genoeg niet erg onder de indruk omdat een groot deel direct aan de sfeerloze snelwegen leken te liggen en het nog steeds geen topweer was. Na een snelle internetsessie besloten we door te rijden naar Cafayate, een noordelijkere wijnstreek temidden van allerlei canyons en de Andes. Zalig weer. Hier deden we ons tegoed aan witte Torrontes wijn, specifiek voor deze streek want groeit op grote hoogte. Dit is zo ver als mijn wijnkennis opgestoken van reisblogs en gidsjes gaat. Paul, als bijna uitsluitend rood-drinker, keurde deze soort ook goed. We besloten ook een wijnproeverij te gaan doen en dit beviel uitstekend. Prachtig gelegen wijngaard met rijen druivenranken, heel romantisch en idyllisch allemaal, en 5 zelf uitgezochte wijnen proeven. We hebben niets uitgespuugd maar gewoon opgedronken. Paul had allerlei theorieen over zuurstof ruiken en in je mond brengen. Omdat ik dit niet snapte deed hij het heel galant extra luid voor, wat luid gegorgel als gevolg had. Toen ik het probeerde na te doen moest ik een beetje kwijlen en we hielden daarna maar allebei onze eigen proeftechniek aan. Onder invloed van het niet uitspugen maar doorslikken van de wijn kochten we daarna 2 flessen #hardgaan.
We gingen verder naar Chili, en deden dit over een van de hoogste delen van de Andes, de Paso de Jama. We waren tevreden, want we hadden Argentinie ECHT goed gezien, van boven tot onder, met uitzondering van de zuidelijke kuststreek die in geen enkel reisgidsje terug te vinden was en dus niet interessant geweest kan zijn. Wat een reizigers waren we toch. De haarspeldbochten die naar de bergpas leidden veroorzaakten bij mij eerst wagenziekte en daarna hoogteziekte, waardoor ik de hele dag een beetje voor pampus in de auto lag terwijl Paul genoot van de mooie bergen (die jongen moet in zijn volgende leven echt berggeit of herder worden) en de smalle weggetjes en op de tocht 2 cute vosjes. We stegen tot bijna 5000 meter (we kwamen van 's ochtends ong 3000). Na het oversteken van de bergpas merkten we dat we op een hoogtevlakte uitkwamen in plaats weer naar beneden te rijden, en we gingen zeker niet binnen deze dag de grens halen, we moesten dus ook op hoogte slapen. We vonden een sfeervolle (niet echt) ruine van een huis/hotel wat ons beschermde tegen de ontieglijk harde wind, en hadden de langste nacht van de reis met allebei afwisselend wakker/hoofdpijn.
De volgende ochtend daalden we gelukkig weer wat en nam het allemaal een beetje af, en reden we vrolijk Chili weer in. We wilden de Atacama woestijn nog even zien voordat we Bolivia in zouden gaan, waarschijnlijk een paar dagen later. De Atacama is het droogste gebied op aarde waar zo'n 4 inches regen per 1000 jaar vallen. De woestijn ligt tussen de Andes en een andere bergketen, op ongeveer 2400 meter hoogte. Door het gebrek aan neerslag liggen overal kleine vlaktes met zout, waardoor het lijkt alsof het een beetje gesneeuwd heeft. Een heel bijzonder en beetje buitenaards gebied. Hier sloeg echter het noodlot toe... We waren ons de dag van aankomst nog aan het verkneukelen om het feit dat we een eigen auto hadden en alle dure tourtjes konden omzeilen, haha kijk die stakkers nou die zo afhankelijk zijn van de vertrektijden, wij kunnen wanneer we willen ergens heen, haha lol. We planden een efficiente route langs alle highlights in het zuiden van de Atacama woestijn die we in 1 dag even zouden aftikken. We begonnen met de gehypte zonsopgang over de Valle de la Luna, waar de eerste fotofreaks met zelfontspanners en 34 verstelbare lenzen al klaarstonden. Wij kwamen net uit bed gerold met ons lullige cameraatje zonder extra accessoires, maar foto's zijn best prima geworden. Hierna gingen we naar een meertje zo zout dat je erin kan drijven. Dit was leuk en grappig en idd erg zout. Gelukkig waren er douches zodat we schoon en fris verder konden naar punt 2 op de route, zoutvlaktes met maar liefst 3 flamingosoorten. We reden verder naar wat schijnbaar een mooi uitkijkpunt over een groot deel van de woestijn zou moeten zijn. We vonden het niet, en reden door naar 2 hooggelegen meertjes die beschreven werden als ware juwelen. Dit konden we niet missen. Deze meertjes lagen dus redelijk hoog, en vlak voor we het ranger station bereikten leek er een enorme stofwolk onder de auto vandaan te komen, waar we geen bijzondere aandacht aan besteedden want stoffige weg enzo. Nadat we net 2 tickets hadden gekocht voor de meertjes besloot Paul toch even een kijkje onder de motorkap te nemen, en trof daar een bloed/koelvloeistofbad en rokend rubber aan. De slang van de koelvloeistof was compleet geexplodeerd, waarschijnlijk door de hoogte en de druk die dat met zich meebracht. Wat te doen? We konden er zeker niet meer zelf mee rijden, koelvloeistof, leerde ik, was namelijk nogal belangrijk voor de motor (dat wist ik heus wel want ik heb namelijk 5453 rij examen gedaan en daarvoor moet je elke keer laten zien dat je koelvloeistofpeil kan meten). We riepen de ranger erbij, die in het meest mompelachtige en onverstaanbare Chileense accent een paar dingen zei. Wij vroegen of er mogelijkheid was weggesleept te worden, op z'n minst naar het volgende dorpje maar het liefst naar San Pedro de Atacama, het "stadje" van deze woestijn met redelijke voorzieningen en auto monteurs. De ranger wist duidelijk te maken dat ik met hem in zijn auto mocht en dan het park rondrijden om te kijken of er anderen met auto's waren die ons konden helpen, zelf leek hij niet al te bereid ons weg te slepen. In het park vond ik verschillende tourgroepjes met grote bussen, die allemaal niet erg happig op slepen waren ivm veiligheid van hun eigen groep en de tijd die dit zou kosten. Begrijpelijk maar voor ons ongunstig. Het was ook al het einde van de dag dus de meeste bezoekers waren reeds vertrokken. Ik reed terug naar de ticket office waar we besloten ons voor elke auto (niet tourbus) te werpen en te smeken of ze ons konden helpen, want de rangers waren verder niet erg actief met onze situatie bezig. We realiseerden we ons dat de term "ranger" niet echt iets te maken heeft met "bieder van hulp", ondanks mijn blijkbaar valse associatie met de rescue rangers van Disney. Ons noodplan was boven op de berg slapen, we hadden tenslotte genoeg eten, water, en warme dekens. De volgende dag zouden we wellicht meer geluk hebben en zouden de rangers ons toch wel echt weg willen hebben en dus misschien wat meer actie ondernemen. Echter tegen sluitingstijd kwamen er 3 Duitse reddende engelen met een huurauto. Zij besloten ons weg te slepen, want ze wilden ons hier toch echt niet achterlaten, een impuls die de andere bezoekers van het park en de rangers hadden weten te onderdrukken. De jongen had eerder gesleept en was redelijk behendig, en Paul en hij samen fixten de sleepkabels en zo begonnen we aan de lange weg terug naar San Pedro. Omdat we maar ongeveer 50 km/u konden duurde het stukje van 120 km erg lang, maar we hebben het gered. Wat een helden.
De volgende ochtend begonnen we met bedenken wat het beste actieplan was. Land Rovers zijn zeldzame auto's in Zuid Amerika en onderdelen dus schaars. Pluspunt was wel dat het onderdeel alleen maar vervangen hoefde te worden, een reparatie was eigenlijk niet nodig. Daarom besloten we niet naar een garage te gaan, waar ze het onderdeel toch niet zouden hebben en het alleen maar lastig uit te leggen was wat we wilden, en het onderdeel uit Engeland te bestellen. Het leek even te mooi om waar te zijn allemaal, een land rover website had een express service naar overal ter wereld, we zouden het binnen de kortste keren ontvangen! Dit was inderdaad te mooi om waar te zijn. Het leek allemaal in orde, gelukkig, en het pakje arriveerde muy rapido in Chili, zoals we opgetogen in de track en trace konden volgen. De afgelopen anderhalve week hebben we echter ervaren dat bestellingen naar Chili zonder het hebben van een echt adres, en een tax nummer, en met verschillende internationale verzenddiensten, een absolute ramp is, zoals we misschien wel hadden kunnen verwachten. Er waren problemen met het adres, het was niet helemaal duidelijk welke informatie van wie nodig was, en daarbij was het ook nog eens pasen, wat hier een big deal is en welke dagen er dus geen werk geschiedde. We hebben getracht adreswijzigingen en andere informatie door te geven aan de Chileense helpdesk van de verzenddienst, geholpen door vriendelijke hosteleigenaren, om er daarna achter te komen dat niet het adres maar allerlei andere zaken het probleem waren. Aarhggjrghfjgfj om horendol van te worden. We hingen rond het dorpje, aten lange lazy lunches om de tijd te doden, sliepen in hostels en kampeerden in de woestijn, elke dag weer een beetje teleurgesteld door het gebrek aan progressie van ons pakje wat so close, yet so far, bij de douane in Santiago lag... Groot lichtpunt was wel dat Paul de eerste dag na het ongeluk samen met een Chileense rondreizende Land Rover afficionado een tijdelijke reparatie had gedaan waardoor we wel weer konden rondrijden tot we het nieuwe onderdeel hadden. We vonden het echter geen sterk genoege oplossing om de zout- en hoogvlaktes van Bolivia te bedwingen, waar nog minder voorzieningen dan hier in Chili en waar we ECHT niet willen stranden. Deze reparatie met de land rover man(iak) was een hele ervaring, hij rijdt zelf namelijk in een vrij oud geval waar de deuren nog net inhangen, en haalde onderdelen voor reparaties uit een truck die hier in de rivier gestrand was. Deze creatieve oplossing werkte echter wel prima en we waren in elk geval weer mobiel, wat heel veel kosten en moeite spaarde. We deden nog wat kleine tripjes, oa naar de grootste nabijgelegen stad om inkopen te doen voor Bolivia, waar we eerst door een zeer afgelegen deel zullen rijden (moeten toch ons geliefde blikvoer en wat repen chocola hebben). Gisteravond, na een saaie saaie dag in het hostel, treedde Murphy's Law volop in werking door het stuurslot van de auto in te schakelen, zonder verklaarbare reden. Dit was al 1x eerder gebeurd en redelijk snel opgelost door de klooien met het alarm, maar dit keer werkte dat niet, en geen enkele andere oplossing gesuggereerd op verscheidene auto fora werkte. Paul had van de vorige keer wel geleerd hoe de auto op te starten met schroevendraaier als een volleerd autodief, en is vandaag op weg naar de grotere stad om koelvloeistof te kopen met de land rover maniak, en wellicht bij een garage het stuurslot eraf te laten halen. Ik ben hier gebleven om het fort te bewaken (en omdat er geen ruimte was in de auto voor mij) en me dus een beetje aan het vervelen. Maar zoals mijn moeder al zei, vervelen is goed voor de creativiteit blabla thanks madre ik het opborrelen. Nou hopelijk volgende keer beter nieuws en een nieuwe koelvloeistofslang, voor nu ga ik weer verder met mijn drukke schema van vervelen & de middagzon vermijden.
xoxox
P.S. We hebben het goede karma van de Duitse redders in nood al 2x kunnen voortzetten door een vastzittende camper uit het zand te trekken en een auto die de hele nacht lichten aan had laten staan te jumpstarten. Hier zijn we natuurlijk erg blij mee, dan voelt het tenminste alsof we de wegsleepactie van onze eigen auto een beetje goedmaken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
