Uruguay

Dag allemaal,

Slechts anderhalve week hier, en al zoveel gezien en gedaan, waar moet dat heen o jeetje... Onze reis begon uiteraard op Schiphol waar we onze laatste maaltijd in Nederland vierden bij de McDonalds, heerlijk. We vlogen eerst naar Buenos Aires, waar we een vrij lange overstap hadden en onszelf op een koffietje besloten te trakteren. Niet gehinderd door enige kennis over de lokale koers en valuta bestelde ik 2 koffie om er vervolgens achter te komen dat dit op 9 euro uitkwam. Maar goed, redeneerden we, het budget begint eigenlijk pas als we op plek van bestemming zijn. Het was wel genieten, zo'n 7 uur 's ochtends lokale tijd en al volop zon. We vonden ligstoelen in onze gate en installeerden ons met een serietje voor tijdens het wachten. Na een korte vlucht landden we in Montevideo, waar de eerste uitdaging zich aandiende: pinnen. Dit wilde maar niet lukken wat tot lichte irritatie leidde, ook omdat we inmiddels een klein beetje honger hadden, maar meegebrachte mueslirepen van thuis boden uitkomst. Uiteindelijk wat cash gepind en toen moesten we besluiten hoe we van vliegveld naar hostel zouden komen. Nu ben ik geen luxepaardje maar vooral Paul vindt het een uitdaging zo karig mogelijk van A naar B te komen en na enige discussie besloten we dus de goedkoopste bus te nemen en vanaf daar met onze niet handige, redelijk zware bagage te gaan lopen. Gesterkt door de mueslirepen vertrokken we. De busreis was leuk, gaf een goed beeld van de voorsteden van Montevideo, en het feit dat Paul volledig ingebouwd was door AL onze bagage en het zo'n 30 graden was mocht de pret niet drukken. Tenslotte, onszelf volgend op Google Maps, leken we in de buurt van het hostel te komen en stapten dus uit. Volle hitte in, ongeveer 589 tassen, schoenen en jassen, kwamen we erachter dat het misschien toch wat ver lopen was en besloten we godzijdank een taxi te nemen. Eind goed al goed, lekker aangekomen in mooi hostel met zwembad. Na een korte zwempauze omgekleed in gepastere zomerkleding gingen we de stad maar eens verkennen.

Montevideo is dan wel de hoofdstad van Uruguay, maar het was ont-zet-tend rustig overal. Een mooie stad vol oude koloniale gebouwen, een lange boulevard, en straten overkoepeld door prachtige bomen, gaf de stad een beetje een Europees gevoel. Zo werden we gelukkig niet compleet overrompeld door een cultuurshock en konden we rustigjes wennen aan het lekkere weer en de GIGANTISCH DURE PRIJZEN. Het was hier geen cent goedkoper dan Nederland, zowel boodschappen als uit eten niet. Dit was niet de afspraak (oke, in elk reisgidsje en reisblog hadden we al gelezen dat dit het geval was)! Daardoor lieten we ons niet uit het veld slaan en besloten dat als het toch duur was, we het er maar beter van konden nemen en aten hier en dronken daar. De eerste avond had ik lichte last van tijdsverschil en dus niet echt honger om 10 uur 's avonds. Paul wel en bestelde dus een groot bord heerlijk gegrild vlees. Ik ging voor een side salad (help ik ben in mijn moeder veranderd), die al gauw zo'n 2 kilo bleek te wegen en gevuld was met aardappel en ei en weet ik het wat en vast en zeker bedoeld was om een tafel van 4 te voederen.

De sfeer in de stad is heel relaxed, veel families die aan het picknicken zijn in parkjes of met stoeltjes aan de boulevard zitten met hun thermoskan en drinkbekertje mate. We aten hier veel vlees, lekkere pizza's, en empanada's (een soort brooddeegflapjes met allerlei soorten vulling). Paul had lichtelijk traumatische ervaringen met empanada's in Colombia en wilde daar dus eerst niet aan maar na een voorzichtig hapje van de mijne te hebben geproefd besloot hij dat ze hier "toch best lekker" waren. Dat scheelt want je hebt die dingen hier echt overal en het is een makkelijke, lekkere, en goedkope lunch. Montevideo had verder niet echt toeristische attracties, maar we hebben ons vermaakt met rondlopen over de boulevard, door het oude stadscentrum, en wat markten hier en daar.

Het meest spannende van deze dagen was uiteraard hoe het met de auto zou verlopen. Op 19 december had Paul met zijn broer de Landrover naar het verscheepbedrijf in Antwerpen gebracht. We hadden nog geen enkele informatie ontvangen over hoe het er nu mee stond. We kwamen op afspraak bij de lokale vestiging van het verscheepbedrijf op maandagochtend. Met een niet-Engels sprekende medewerker gingen we naar de douane waar het extreem druk was. Hier gingen we papieren halen/laten ondertekenen/bestempelen met een bloedsample van ons allebei. Nog steeds geen idee wat hier precies heeft plaatsgevonden maar 2.5 uur laten stonden we weer buiten. Later die middag gingen we de container openen op de haven, maar we wisten niet of we de auto nu echt mee zouden krijgen. Dit was uiteraard te mooi om waar te zijn. We kregen een helm en reflecterende jasjes aan in de haven, de container werd erg formeel opengeknipt met een tang, en we zagen de auto shinen in de container. Vervolgens werd duidelijk dat er toch nog wat documenten nodig waren om de auto de haven uit te rijden, dus moest hij nog een nachtje in opslag blijven. Wel leuk om te zien hoe dat allemaal in zijn werk gaat op zo'n haven, gigantische containers en schepen overal, rondrijdende mensen in monstertrucks, en dan ons relatief lieve kleine containertje. De volgende middag gingen we terug naar de haven, mochten de auto nu naar de douane rijden, alwaar we nog weer wat stempels kregen en waar de auto zonder doorzocht te zijn (betrouwbare types zijn wij) weg mochten rijden, hoezee!! We zijn tijdens dit hele proces gelukkig bijgestaan door Engels-sprekende medewerkers van het verscheepbedrijf, anders zou het geen doen zijn geweest.

Na weggereden te zijn door Montevideo's avondspits gingen we dan echt aan ons overland-kampeer avontuur beginnen. En hoe dat begon. Nadat het 3 dagen stralend blauw weer was geweest, begon het eind van die middag een beetje te betrekken. Zal wel weer overwaaien dachten we. Uiteraard was dit niet het geval en werden onze Bear Grills survival skills direct op de proef gesteld. We hadden net pannetjes met eten op het vuur toen de bui, storm, en het onweer volop losbarstte. Snel propten we alles in de auto, zette het vuurtje onder de tentluifel, en installeerden onszelf bovenop de dozen achterin de auto. We hadden gelukkig al wel een wijntje ingeschonken voor onszelf en het was best knus zo. Hierna gingen we snel de tent in, die gelukkig al wel was opgezet. De storm raasde door, en Paul met zijn ontembare verantwoordelijkheidsgevoel is denk ik wel 3 keer de tent uitgeweest om een en ander vaster te knopen en verder de grond in te slaan. Ik heb hier weinig van meegekregen want ik slaap gelukkig heel vast.

De volgende ochtend begonnen we aan het volgende deel van de trip. We waren van plan de oostelijke kust af te rijden richting Argentinië, en nu en dan te stoppen voor mooie stadjes etc. Zo gepland zo gedaan, en de volgende paar dagen spendeerden we met een paar uurtjes rijden, vervolgens een stop in een of ander mooi oud stadje, en dan weer naar een camping. De kust en het binnenland van Uruguay zijn erg mooi, het is heel groen en weelderig, met wegen in redelijke conditie. Ook onze kampeerplekjes waren soms pareltjes, met uitzicht op zee of de grote Rio (rivier) Uruguay. Wel vaak gezellig harde muziek van onze buren, en elke kampeerplek is voorzien van grote parrilla's (BBQ's), de eerste levensbehoefte van Zuid Amerikanen. We passen ons ook aan aan de Zuid Amerikaanse eettijden, daarom hebben we elke dag om 5 uur 's middags een burgerlijk ritueeltje bestaande uit brood met kaasje, worstje, en wijn (uit pak, we blijven ex-studenten), in onze klapstoelen. Anders kunnen we het lange stuk tussen lunch en avondeten om 9 uur 's avonds echt niet overbruggen. Al klinkt dit hele kamperen niet zo spannend, we zijn ook al een aantal levensgevaarlijke situaties tegengekomen. Zo sloot Paul zichzelf binnen in een van de toiletten, waaruit hij alleen gered kon worden door zijn door het raam aangegeven zakmes en zijn jonge-woudloper vindingrijkheid. Ook zijn we elke avond in een blitzkrieg met muggen en andere insecten verwikkeld.

Gisteren zijn we de Argentijnse grens overgereden, wat een stuk makkelijker ging dan verwacht. Met mijn minimale Spaans is het toch gelukt over te brengen wat we wilden en hebben we alle stempels en documenten binnen. We rijden nu door een noordelijk wormvormig aanhangsel van Argentinië waar de Iguazu Falls liggen, grenzend aan Brazilië. Dit is een van de 7 moderne natuurwonderen (ik wist ook niet dat die bestonden), en kunnen we dus niet overslaan, ondanks het feit dat het 700 km heen en terug is. Onderweg zien we natuurlijk ook van alles moois. Nou hasta luego voor nu, Paul wordt ongeduldig dat hij het zwembad in wil.

Kusjes, Anouk
(en Paul)