Eindelijk in Bolivia :) :) :)

Hello,

Goed nieuws, we zijn sinds 2 weken weer op weg na ein-de-lijk het benodigde onderdeel ontvangen te hebben. Ik zal jullie de details besparen maar het was niet te filmen. Nadat we het onderdeel uit de onbehulpzame klauwen van de bezorgservice hadden gegrist was de reparatie binnen een uurtje gefixt. Omdat we 3 weken hadden verloren keken we uit om weer op ons power reis schema van het begin te komen, waarin we redelijk snel langs alles heen sjeesden maar ongeduldig als we allebei zijn werkt dat prima voor ons. Nu zou je denken dat de auto weer als een zonnetje zou rijden maar de tocht van San Pedro de Atacama naar de zoutvlakten in Bolivia verliep niet zonder slag of stoot. Zo had de auto het errrrrg zwaar met het beklimmen van de steile bergpas op de grens van Chili en Bolivia en ging er een alarmerend lampje van olietemperatuur branden, waardoor we elke 10 minuten even moesten pauzeren om te laten afkoelen, en sliepen we die nacht ergens waar het zo koud was dat de auto 's ochtends eventjes in de zon moest opwarmen voor hij weer wilde opstarten. Een lange rit door de altiplano's (hoogvlakten) van Bolivia volgde, waarbij we helaas werden geraakt door een opspattende steen van een tegenliggende vrachtwagen, die netjes in het midden van onze voorruit kwam. Resultaat: een prachtige ronde barst. De vrachtwagenchauffeur vervloekend reden we het laatste stukje naar Uyuni, alwaar een vriendelijke monteur 2 muntjes op de uiteinden van de barst lijmde, want dat zorgt ervoor dat de barst niet uitbreidt en waarom zouden we onze voorruit laten vervangen of met wax de barst opvullen als je voor een minimaal bedrag zo'n simpele en creatieve oplossing hebt? Het werkt vooralsnog prrrrrima en we hebben inmiddels al vele andere voertuigen met muntjes gezien ;)


We zouden de volgende dag naar de zoutvlakten gaan, iets waar we ons erg op hadden verheugd. Na een halve slapeloze nacht (buiten ons hostel werden elke halve minuut de bustijden omgeroepen door vrouwtjes met een verbazend dragende stem, eerst tot 23.00 en daarna weer vanaf 03.00 want waarom niet), vertrokken we naar de vlakten en realiseerden ons dat we eigenlijk niks hadden gepland. We hadden wel een aantal horror verhalen gelezen over hoe enorm gevaarlijk het zou zijn om met je eigen voertuig ipv met een tourtje te gaan rijden, maar we hadden ook gelezen dat je zolang je de sporen van anderen volgt, het eigenlijk geen probleem is. Alleen het op- en afgaan van de vlakten zou een risico kunnen zijn want daar is de grond het zwakst. Gelukkig verliep dit allemaal zonder slag of stoot en hebben we de hele dag over de zoutvlakten gecruised, onder de indruk van hoe mooi wit het is en hoe enorm groot en uitgestrekt. Uiteraard hebben we ook getracht leuke perspectieffoto's te nemen want dat is nu eenmaal wat je doet op de zoutvlakten, met wisselend succes. Sowieso is het heel apart qua perspectief, er zijn ook een aantal "eilandjes" op de vlakte, bezaaid met cactussen, en terwijl we daarheen reden leken ze minutenlang niet dichterbij te komen terwijl we 80 reden. Niet in te schatten hoe ver/dichtbij iets is! 's Avonds zouden we bij een van de eilandjes gaan slapen, ten eerste omdat daar een wc was, en ten tweede voor wat beschutting, want er schijnen 's nachts chauffeurs rond te rijden die dronken zijn en hun lichten uit hebben, ik weet het hoe verzin je het, maar daar komen dus ongelukken van. Om een uur of 4 was het stuk voor het eiland bezaaid met Toyota Landcruisers (standaard tourauto's hier), maar die reden allemaal weg rond een uurtje of 6, en daarna hadden we het rijk bijna voor ons alleen. Wij beklommen het eiland voor spectaculaire uitzichten van de zonsondergang, echt echt echt heel mooi, en bijna voor ons alleen dus. Hierna kookten we heel langdurig een maaltje, want op ongeveer 3700 meter hoogte, wat betekent dat je een eitje voor 30 min kan koken en het van binnen nog een beetje zacht is.


Na de zoutvlakten reden we over de beste snelweg van Bolivia (was idd soepele rit) door naar Sucre, de witte stad van Bolivia, waar we een paar dagen genoten van lekker weer, lekker eten, en vooral... alles lekker goedkoop. Wat een verschil met Chili en Argentinie! We hebben 3 dagen geleefd als royals maar merkten weinig verschil in onze portemennee ten opzichte van onze zuinige leefstijl in San Pedro de Atacama. Feest. Zo hebben we ons onder meer tegoed gedaan aan 423 fruitsapjes, bitterballen (Nederlands cafe), en gezonde maar erg lekkere quinoa pannenkoekjes. Ook deed het me een beetje aan Azie denken, veeeel elektriciteitsdraden overal, veel busjes (die ook echt uit China kwamen met allerlei Chinese karakters erop) en enorme verkeerschaos en drukte. Ook de markten, met allerlei sterk ruikend rauw vlees en veel onbekende groenten en fruit. Na 3 maanden voornamelijk Argentinie/Chili waar het veel geregelder was, was dit een leuke afwisseling.


Van Sucre reden we richting Samaipata, in het oosten van Bolivia, en een beetje jungle-achtig. De weg was helaasch niet zo goed als die tussen Uyuni en Sucre, maar er werd wel hard aan gewerkt en we reden continue in een stofwolk van passerende vrachtwagens. Zo hard werd er gewerkt, dat een deel van de weg een groot deel van de dag helemaal werd afgesloten voor ander verkeer. Uiteraard stond dit nergens aangekondigd maar hing er bij de afzetting pas een bord met de tijden van afsluiting en zat er een verveelde wegmedewerker naast een opgetrokken lint. De tijden waren niet wat je noemt schappelijk: afgesloten van 07.00 tot 12.00, open van 12.00-13.00, en weer afgesloten van 13.00 tot 17.30. Het was toen 14.00. De andere voertuigen hadden zich er zichtbaar bij neergelegd maar onder druk van Paul moest ik gaan vragen we er echt niet doorheen konden (altijd als ik geen zin heb in dit soort klusjes waarvan ik de uitkomst al weet noemt Paul me lui en onbehulpzaam). Uiteindelijk konden we er om 15.00 doorheen, nadat ik een grappig gesprek met het wegwerkzaamheden meisje heb gehad (zijn alle mensen in Nederland lang en blond? nee, maar veel wel). Helaas stuitten we 20 min later op de volgende blokkade die tot 18.30 zou duren. Compleet zinloos om eerder door de andere blokkade gelaten te zijn. We hebben ons de resterende uren vermaakt met OC afleveringen en het uitlikken van een pot pindakaas (ik althans, tot grote walging van Paul). Om 18.30 was het bijna donker en we wisten dat rijden in het donker op een niet verlichte weg met allerlei groot vrachtverkeer niet het allerslimste was, maar aan de andere kant konden we hier ook nergens veilig gaan slapen. Door dan maar, het laatste stuk van 200 km naar Samaipata. Op zulke wegen kom je makkelijk vast te zitten achter vrachtwagens, die met 20 km/u de berg optuffen, maar die je niet kunt inhalen vanwege slecht zicht en overal bochten met potentiele tegenliggers. Oftewel, dit laatste stuk duurde urennn en pas om 23.00 kwamen we in Samaipata aan. Alle restaurants waren al dicht (wat is dit voor onzin, ze eten hier toch zo laat?) maar de buurtsuper nog open dus haalden we een voedzaam maal van dorito's voor Paul en koekjes voor mij. We sliepen in Samaipata in een prachtig hotelletje met een grote bloementuin en een zwembadje, en hier hebben we een aantal dagen van genoten. Het stadje zelf was nogal slaperig, met veel expat restaurantjes (oa de allerrrrrlekkerste falafel, shwarma, en kofte burgers) en barretjes, dus we vermaakten ons prima. We deden hier ook een condor-tour, waarbij we een tocht zouden lopen die langs spots gaat waar condors drinken, wassen, of overheen vliegen. Een van onze eerste tourtjes, meestal kunnen we alles zelf doen omdat we overal heen kunnen rijden, maar hier was het toch wel echt de moeite waard. De gids reed ons over de allerslechtste weg tot nu toe (45 km in 2 uur) naar een berg toe, en het was voor de verandering wel eens fijn een ander het zware werk te laten doen. Het landschap was ontzettend mooi, overal groene bergen. Tijdens onze bergwandeling vertelde de gids (die geografie had gestudeerd) veel over het landschap en de regio en over het gedrag van condors. Gelukkig spotten we ook redelijk wat condors, sommigen dichtbij, anderen van veraf, heel indrukwekkend, zulke grote vogels! Al met al een geslaagde trip. Ook maakten we in Samaipata kennis met de saltena, de Boliviaanse versie van een empanada, gevuld met kruidige groenten, kip, ei, etc. Perfecte snack voor in de auto. Met een zakje saltenas begonnen we aan de rit naar Santa Cruz, helemaal in het oosten van Bolivia, en de grootste en modernste stad van het land. De rit voerde door heerlijke junglelandschappen, met overal kraampjes met citrusfruit en bananen, en grote roze bloesembomen, we waren echt in een tropisch gedeelte terechtgekomen. In Santa Cruz aten we allerlei typisch Boliviaans eten (veel rijst, kip, en salades) en maakten we kennis met ultra snelle service in restaurants (alles van voorgerecht tot toetje tegelijk op tafel zetten). Ook zagen we het middelpunt van Zuid Amerika, een wegwijzer in een parkje ergens, totaal niet aangegeven en 0 andere toeristen. Was ook niet heel boeiend maar toch even aangetikt he... In ons hostel bleek de clientele overigens voor 80% uit Nederlanders te bestaan dus daar hebben we ons ook prima mee vermaakt.


De volgende rit op het programma was van Santa Cruz naar Cochabamba, een op het oog lullige 475 km, die ons toch een heeele lange dag in de auto bracht. Sowieso duurde het een uur om de stad uit te komen, maar daarna waren om de zoveel km tol hokjes en/of politiecontroles. Richting Cochabamba werd het mistig, en kort daarna donker (en mistig). Ook hier moesten we eigenlijk wel doorrijden ook al zijn het niet de beste of veiligste omstandigheden, vanwege gebrek aan veilige slaapplaats. Ook hier weer zaten we de halve tijd vast achter vrachtwagens, maar Paul wordt wel steeds beter in het inschatten wanneer inhalen veilig is (ik rij maar niet in Bolivia, heb daar niet de stressbeheersing voor). We reden weer erg laat Cochabamba in, maar het was een mooi gezicht: een stad glitterend met lichtjes in een kom van bergen. Hongerig gingen we op zoek naar een shwarma restaurant uit de Lonely Planet (Paul heeft een shwarma verslaving sinds Samaipata) maar die bleek permanent gesloten, mehh, dus toen maar Mexicaans. Nu klinkt het alsof we nauwelijks Boliviaans eten maar dat doen we meestal voor lunch, zo'n bord rijst, kip en groenten dus, en dan willen we liever wat anders als avondmaal. De volgende ochtend deden we een korte sightseeing, en lieten ons een berg in het midden van de stad op taxien, waar je 360 graden uitzicht had, altijd leuk. Toen bij een bakkertje weer een berg saltenas gekocht en toen moesten we tanken. Nu is tanken in Bolivia anders dan in de andere landen, aangezien de overheid een lokale prijs (3.7 bolivianos, zo'n 50 cent) heeft ingesteld, een eentje voor buitenlanders (8.8 bol, zo'n 1.20). De prijs voor buitenlanders is absurd hoog dus de gunstigste optie is auto buiten tankstation parkeren, je jerrycans laten vullen voor lokale prijs, en dan zelf in de tank gieten. Dit is redelijk wat extra werk maar scheelt veel geld. Probleem is dat sommige stations maar 2 jerrycans willen vullen en voor een lange rit je wel wat extra wil, en je dus een paar stations af moet om een goede hoeveelheid te krijgen. Dit duurt lang... Maar je kunt van het bespaarde bedrag wel een paar keer extra uit eten :)

Van Cochabamba naar La Paz was geen lang stuk, maar we hebben het wel wijselijk in tweeen geknipt en een overnachtingsplek gevonden waar we veilig konden slapen (een soort truckers/bus stop dorp in the middle of nowhere). Ook hoorden we een raar geluid aan de auto, o nee, daar gaan we weer. In La Paz vonden we een engels-sprekende monteur (duurder dan de anderen maar dan kon Paul tenminste zelf met hem praten ipv via mij spaans-nederlands terwijl ik niet eens begrijp wat het probleem is). Lang verhaal kort, er is een nieuw onderdeel nodig en ondanks dat alles in Bolivia cheap is zijn autoonderdelen dat niet en wachten we nu met smart op het nieuwe onderdeel dat als het goed is (dat weet je hier nooit zeker) dinsdag aankomt. Nu doden we de tijd met La Paz een beetje bekijken en dichtbij een wc blijven want ik heb lichte voedselvergiftiging of iets dergelijks. We houden hoop op een snel herstel van de auto, en na de reparatie zullen we alweer afreizen richting Peru.

Groetjessss!