Argentinie so far

Daaaaaaag lieve mensen,

Inmiddels hebben we al de krankzinnige afstand van meer dan 7000 km afgelegd (waar zijn we mee bezig). We hebben in Argentinie de afgelopen maand enorm veel gezien en gedaan, dit wordt dus een redelijk lang verslagje. Voor het geval je geen zin/tijd hebt veel te lezen, hier in vogelvlucht onze maand: Iguazu Falls - Ibera Wetlands - Buenos Aires - kuststadjes - Peninsula Valdes - Lake District.

Voor de rest hier de niet ingekorte versie: Een deel van de 7000 km werd besteed aan het rijden naar en terug van de Iguazu Falls. Deze watervallen waren prachtig en fantastisch en adembenemend en alles, maar minstens zo adembenemend was het level van toeristisch-heid hier. Gelukkig waren we extreem vroeg gearriveerd en hadden de eerste looproute praktisch voor onszelf #winning. Elke keer als we achter ons keken zagen we een grote meute die elkaars foto's blokkeerde en hier hadden wij lekker geen last van en dit maakte ons erg blij. Daarna werd het steeds drukker en voor 1 van de routes waren we zelfs gedwongen zo'n verschrikkelijk treintje te nemen wat we geprobeerd hadden te vermijden. Het ging ongeveer 20 km per uur en we hebben onszelf vermaakt door in slaap te vallen (Paul) en boos te kijken naar tegenliggend treintje wat foto's van ons maakte terwijl we elkaar passeerden (ik). Was deze plek de moeite en 1500 km omrijden waard? Toch wel (or so we keep telling ourselves).

Hierna gingen we op weg naar de Ibera Wetlands. De weg hierheen ging voor ongeveer 200 km over een onverharde weg en wij dachten dat is leuk en avontuurlijk. Het had dus die nacht en ochtend geregend en de weg was doortrokken met diepe karrensporen. De eerste kilometer reden we met een snelheid van 10 km/u. Een snelle rekensom leerde ons dat we er op deze manier errrrg lang over zouden doen, dit kon ook weer niet de bedoeling zijn. Gelukkig viel het stuk daarna mee en ontpopte Paul zich als een echte off road-pro en bij het volgende moeilijke stuk scheurde hij door de sporen en plassen en crosste casually wat locals voorbij. We waren erg blij dat we deze route gekozen hadden, de omgeving rond de weg was namelijk prachtig. Wijde velden, mooie luchten, en overal vogels, en ook wat koeien en paarden en een dode armadillo (zielig) (niet door ons doodgereden hoor). Eenmaal aangekomen in het piepkleine dorpje bij de Wetlands gingen we maar wat excursies regelen. Logischerwijs zijn deze wetlands namelijk te exploren met een boot en die hebben we niet in de achterbak liggen helaas. Paul heeft het vreemde verlangen allerlei soorten slangen te spotten op deze trip en had mij (bang voor slangen) zover gekregen in mijn gelimiteerde spaans te vragen of er niet een speciaal soort anaconda zoektocht was. Die was er zeker weten, dus voor ik wist wat ik aan het doen was hadden we die geboekt. We gooiden er voor de goede orde ook nog maar een normale boottocht tegenaan om hopelijk wat lievere en aaibaardere dieren te spotten. Dit leek allemaal dik in orde maar de volgende middag toen we ons meldde voor onze zogenaamde prive-slangenzoek-boottocht, stond er een zeer luidruchtige Argentijnse familie klaar om onze tour te delen. Er waren ook een aantal kleine jongetjes bij die zo hard aan het krijsen waren dat alle slangen zeer zeker al terug in hun holletjes (wonen slangen in holletjes?) geslibberd waren. Tijdens de boottocht bleek dat er helemaal niet gefocust werd op het zoeken van slangen maar op het aanmeren bij eilandjes van drijvende vegetatie (dit was mooier dan het klinkt) waarop andere dieren in het zonnetje lagen. We hebben onder andere kaaimannen, een lokale hertensoort, veeeeel vogels, en capybara's (soort bevers) gezien. De tocht was daarom zeker wel geslaagd en ik was stiekem opgelucht door het gebrek aan slangen, maar nu leek het probleem te zijn dat we 2 dezelfde tochten hadden geboekt. Het is mogelijk dat deze vergissing te danken was aan mijn gebrekkige Spaans. Ik had even daarvoor ook de onschuldige 16-jarige gids vol overtuiging gezegd "ik ben zo mooi hier" ipv "het is zo mooi hier", en hoewel daar geen woord van gelogen was, was het toch een beetje ongemakkelijk. Terug naar het boekingskantoortje dan maar waar we gelukkig onze boottocht konden omzetten naar een nachtwandeling. Dit bleek leuker dan verwacht en ook hier spotten we weer de nodige dieren (weer capybara's, een soort maki, armadillo's, herten). Na de dag- en nachttour hadden we de Wetlands wel gezien en was onze voorraad eten op en vertrokken we weer richting beneden.

Wat updates over de auto:
- Hij rijdt als een zonnetje.
- Klein vals alarmpje: er leek na de Wetlands iets goed mis met de achterwielen. De auto was een heel klein beetje aangekoekt na die modderweg, en we hadden hem laten afspuiten door een man die ook bemestingsvoertuigen afspuit, dit was een leuk gezicht. Ik zou vanaf dat punt gaan rijden maar helaas ging de auto precies toen een raar trillend/bonkend geluid te maken wat natuurlijk absoluut niks met mijn rijstijl (onberispelijk) te maken had maar wat Paul onmiddellijk zorgen baarde. We zijn het volgende uur op elk tankstation gestopt om bandenspanning te controleren waarbij ik het woord deed en ze gewoon begrepen wat ik bedoelde, toch wel pro level spaans dus. Uiteindelijk is Paul onder de auto gekropen terwijl ik af en toe gereedschap aangaf/angry birds speelde, en het bleek gelukkig inderdaad niets met mijn rijden te maken te hebben, maar met een enorme aangekoekte modderklont die de spuit gemist had en de wielen uit balans haalde.
- Paul rijdt toch wel het merendeel terwijl ik hem ondertussen voorlees uit Harry Potter. Dit is een heel prettig tijdverdrijf tijdens saaie stukken route en we zijn inmiddels al bij deel 4. Heerlijke jeugdmomenten herleven (#teamvoldemort #teamgryffindor). We zijn inmiddels al vergevorderd in deel 4 en maken ons ernstige zorgen over wat we gaan doen als de reeks uit is. We zullen dan waarschijnlijk toch echt met elkaar moeten gaan praten onderweg, de horror.
- Als we niet aan het harry-potteren zijn luisteren we naar uiteenlopende spotify lijsten en trommelen, klappen en zingen we gezellig als een tweemansband mee (ik wat a-ritmischer en valser dan Paul). Paul is geen fan van mijn wansmaak in muziek en begint een beetje te kermen als bijvoorbeeld Hello van Adele voor de zoveelste keer langskomt maar kan de catchy deuntjes toch niet weerstaan en daar zijn we dan samen toch weer aan het bleren.

Sfeerimpressie kamperen: in de eerste paar dagen hebben we ons blauw betaald aan lelijke karige campings zonder enige faciliteiten en waar we letterlijk alleen even sliepen. Dit moet anders kunnen, dachten we, en we lazen dat het normaal scheen te zijn in Argentinie om op tankstations te slapen en dat dit niet voorbehouden is aan vrachtwagenchauffeurs en zigeuners. Dit moesten we natuurlijk een keertje uitproberen #livingontheede. Het eerste station was een groot succes alhoewel we wel de enige mensen waren naast zigeuners en vrachtwagenchauffeurs. Dit bleek op latere tankstations gelukkig niet altijd het geval. Over het algemeen gaat het met kamperen wel goed, we kunnen afwassen onder de meest precaire omstandigheden, we zetten de tent binnen 10 minuten op of breken hem af, en ook hebben we ontdekt dat we prima IN de auto kunnen slapen ipv erop. Dit is vooral handig wanneer het regent of waait. We leggen het matras dan op alle dozen en tassen die we enigszins geleveld trachten neer te leggen. Paul slaapt op de kant waar de dozen netjes een gelijke hoogte hebben en ik lig op de kant met onze kledingtassen die allemaal kuilen en bobbels heeft "want jij slaapt toch wel overal". Ook het koken is wel leuk, behalve dat eten in de supermarkt vaak duurder is dan thuis, behalve vlees wat overvloedig en lekker is. Toch eten we prima, we hebben allerlei kruiden gekocht en stampen gewoon lekkere pastaatjes, curry gerechtjes, en andere stevige kost uit de grond. Mijn lieve madre was nogal geschokt ("eten jullie alleen maar uit blik?") maar eerlijk waar eten we hier niet zoveel slechter dan thuis. We kamperen ook veel in het wild, wat betekent dat we een mooi rustig plekje langs een meertje of aan een strandje uitzoeken en een mooi stukje natuur voor onszelf hebben. Dat is wel lekker wakker worden, met een zonsopgang/regenboog/langsvliegende flamingo's voor je neus :) Wel gaan we (ik) na enige dagen wat faciliteiten als een wc en douche missen. Dan moeten we toch maar voor de extreem luxueuze optie van een camping of hostel kiezen.

Terug naar onze route. Vanuit de wetlands gingen we verder naar Buenos Aires, iets waar ik me ernstig op had verheugd omdat we a) in een hotel zouden slapen (douches! sta ruimte! niet afwassen!) en b) alleen maar uit eten zouden gaan. We hadden anderhalve dag bomvol eetmomenten en wandelingen door leuke wijkjes met winkels enzo gepland. Ik was dus helemaal in citytrip modus maar het ging al snel regenen en de volgende dag dat we er waren was het zondag en oja dan is alles hier dicht en het regende nog steeds/opnieuw. Wel hopten dus voornamelijk van eetplek naar eetplek (vond ik stiekem natuurlijk niet zo'n probleem). Zo aten we de empanada's tot nog toe, Paul is nu officieel bekeerd. Ook hadden we gehoord over een legendarische pizzatent waar echt de allerlekkerste pizza's te krijgen waren. Onze ober lachte ons hard uit toen we 2 hele pizza's wilden bestellen en adviseerde ons met klem te beginnen met 1 pizza en eventueel slices bij te bestellen. Dit bleek een slim plan en we kregen schaamtevol genoeg niet eens de ene pizza op. Er was niet veel authentiek Italiaans aan maar hij was wel erg lekker met extreem veel kaas. Verder lekkere ijsjes, koffie, en knusse stoofschotels. Kortom, Buenos Aires was echt wel een mooie stad maar helaas hebben we hem een beetje in vogelvlucht gezien vanwege regen, maar wel extreem lekker gegeten, dus was al met al geslaagde onderneming.

We reden verder naar beneden en verheugden ons weg te rijden uit de regen naar de kust, waar we wel een weekje wilden tannen. Helaas bleek de storm ons vooruit gereisd te zijn en langs de snelweg lagen overal bomen, en waren er zelfs elektriciteitspalen omgewaaid. Het eerste kuststadje was door de storm ook veel van z'n charme verloren dus we zijn in wat rapper tempo dan gepland door de kuststrook heen gegaan. 1 middagje hebben we heerlijk op het strand kunnen zitten. Argentijnen rijden gewoon met hun auto het strand op en dat deden wij dus ook. Dit heeft als voordeel dat je uit de wind en in de schaduw kan zitten van je auto, en dat je je auto in het zicht hebt tegen inbrekers enzo. De zee was errrrg sterk, dus ondanks onze prima zwemskills zijn we er ongeveer tot de knietjes ingegaan tot ik begon te vrezen voor de standvastigheid van mijn bikini. De route langs de kust was wel mooi. We staat er langs de weg regelmatig politie controle, die standaard vragen waarnaar we op weg zijn. Meestal geef ik antwoord. Echter bij een van de controles langs de kust had Paul bedacht dat hij nu ook wel kon antwoorden na het mij een aantal keer gedaan te horen hebben. Helaas vroeg op deze noodlottige middag de dienstdoend officier hoe het met ons ging ipv waarheen we gingen, waarop Paul vol zelfvertrouwen "Necochea!" antwoordde. De politieman was een beetje verward en Paul zei daarom maar wat harder "Necochea!!". De politie stelde nog wat vragen die ik ook niet begreep en Paul schreeuwde nu bijna "Necochea!!!". De man kwam uiteindelijk tot de conclusie dat Paul graag naar Necochea! wilde maar de stakker de weg niet wist en daarom maar zijn droombestemming driemaal in zijn gezicht schreeuwde en hij begon daarom aan een gedetailleerde routebeschrijving van de volgende 100 km. Na hem uitvoerig bedankt te hebben en onze eigen routebeschrijving gevolgd te hebben kwamen we uiteindelijk uit in... Necochea.

Na de kuststrook kwamen we via wat andere meren/heuvels/kuststadjes bij Peninsula Valdes, een beschermd natuurgebied waar allerlei dieren leven, van pinguins tot struisvogels en awkward rennende lama's. We begonnen maar met het spotten van pinguins. Je mocht op het grootste gedeelte van het eiland niet op de kust komen, om de dieren en hun broedprocessen niet te verstoren. Wel konden we de pinguins van redelijk dichtbij zien en ze waren gelukkig niet schuw. Ontzettend grappige beestjes. Next stop: zeeolifanten. De zeeolifanten waren niet bijster interessant, misschien waren ze net bezig met hun siesta maar ze lagen alleen een beetje te liggen. Wij zijn natuurlijk verwende toeristen die waar voor hun geld willen en gingen niet naar luie en onbeweeglijke dieren staan kijken. We gingen vlug verder naar hun neefjes en nichtjes zeeleeuwen. Deze beestjes waren een stuk actiever en lagen continue te flipperen in de branding en maakten ook veel geluiden. Het waren er ook erg veel, de hele kustlijn lag bezaaid met troepjes zeeleeuwen. Ze leven in harems, met 1 mannetje en veel vrouwtjes, en mannetjes die in de buurt van een andere harem komen worden toegebruld door het mannetje in charge. Ook deden de pups pogingen te leren zwemmen in de branding onder toeziend oog van moederlief. Dit was leuk om een tijdje te observeren. Het was ook het begin van het orkaseizoen maar helaasch hebben we er geen gespot. De kans was schijnbaar erg klein en je kan niet alles hebben, he. We zagen wel een klein slangetje op de weg die snel voor de autobanden weggleed, Paul was hier erg blij mee, slang nummer 1 gespot. Al met al was het schiereiland ontzettend mooi en echt een enorme aanrader voor iedereen die van dieren houdt.

Vanuit het schiereiland zijn we in 1x 700 km landinwaarts gereden naar het Lake District van Argentinie. Dit merkten we enorm in klimaat en van 25 graden en een gezellig briesje arriveerden we in een regenstorm en moesten de jassen opgediept worden uit de bagage. Het was hiervoor nooit echt onder de 20 graden en we leven nu in angst dat onze zo moeizaam verworven gebronsde kleur eraf vliegt. Kamperen is leuk maar ik heb mijn grenzen en koken in de regen en rukwind vind ik nou net niet het idee van deze reis waarvoor ik de kleren uit mijn kast heb gespaard dus gingen we even 2 dagen schuilen in een fijn hostel. We zaten in het stadje Bariloche waar ik hoge verwachtingen van had want chocoladehoofdstad van Zuid Amerika of iets dergelijks. Het was nogal toeristisch en het deed nogal aan Zwitserland denken. We hebben geen chocola gekocht. Wel hebben we de beste steak van ons leven gegeten, een ribeye van 500 gram perfect gegrild vlees. Toen het weer ietwat was opgeklaard hebben we de 7 lakes drive gereden, ontzettend mooie route, langs geheel onverwacht, een aantal meren. Verder hebben we een lange maar wel leuke bergtocht gelopen, we waren zo'n 8 uur onderweg, waarbij we mooie gletsjers hebben gezien en gestoorde mannen die ons met 2 stokken in de hand loeisnel voorbij sjeesden en ons in hun geurspoor achterlieten. De dag daarna was het mijn verjaardag. Paul vond het leuk te dreigen dat we er geen rekening mee gingen houden en dat het mogelijk een "autodag" zou worden met "douchen op tankstation" en "koken uit blik". Gelukkig hebben we de dag doorgebracht op een van alle gemakken voorzien camping in het gezellige hippie dorpje El Bolson (enige hippie aanwijzingen waren relatief veel mannen met lang haar). We hadden allebei nogal spierpijn van de bergtocht (ongeoefend, onmiddellijk afgestraft) en konden fijn in het zonnetje zitten en genieten van een welverdiende warme douche en wifi. Verder waren er donuts voor ontbijt, taart voor lunch, en een gigantische steak en pizza en ijs voor diner en een gezellig skypje met mijn madre dus wat mij betreft prima verjaardag.

Vanaf vandaag zijn we verder richting het zuiden aan het rijden, dieper Patagonie in, en op weg naar de gletsjerparken daar. Wordt vast en zeker erg mooi, we gaan het meemaken.

Toedeloe!