the end

nou daar zit ik dan, op mijn bed, nog iets meer dan een uurtje voor ik richting vliegveld vertrek... al mijn kamergenoten zijn al weg, erg sad dat afscheid nemen met een zeer ontroerde en tot tranen toe geroerde gastmoeder, die moet ik straks ook nog even goodbye huggen...
de kamers zien eruit als een slagveld, maar hoe kan het ook anders als 4 lichtelijk chaotische en spullen-verslaafde meisjes in een tijdsbestek van 24 uur al hun spullen proberen te pakken. we laten bij elkaar zo'n 5 vuilniszakken achter met dingen die niet meer mee terug kunnen. ondanks dat ik een tas van 20 kilo aan mijn pappie heb meegegeven en ook nog 6 kilo bij een andere hollandse jongen heb gedumpt (hoe kan het dat jongens ruimte over hebben????) heb ik toch nog een groot, groot bagageprobleem. met behulp van twee kamergenoten die met vereende krachten op mijn tas zijn gaan liggen heb ik hem uiteindelijk dicht weten te krijgen, maar mijn handbagage is buitenproportioneel vanwege alle 'troepjes', die alles bij elkaar nog al uit de hand zijn gelopen.

verderrr zal ik even een kort verslagje geven van de afgelopen weekjes, allereerst was ik dus jarig, 18, jeej jeej jeej, en was heel gezellig uit eten geweest met allemaal gezellige mensen. het weekend daarop kwam mijn vader naar cambridge, dat was erg leuk, hij heeft alleen mijn gastgezin niet mogen aanschouwen omdat ik 1. bang was dat hij zijn gezicht niet in de plooi kon houden en 2. er was dat weekend een groooote familiecrisis die geloof ik draaide om 2 tienerzwangerschappen van kleindochters. dat weekend sliep ik in hotel dus mijn gastgezin maakte graag gebruik van dat feit door in mijn bed een 120 kilo zwaar kleinkind te douwen waardoor mijn bed toen ik terugkwam nog doorgezakter lag dan het al deed.

de laatste weken heb ik ook geprobeerd zoveel mogelijk nog te doen wat we nog niet hadden gedaan, zoals fish en chips eten (lekker) en punten. dat punten was een bijzonder geslaagde gebeurtenis omdat het de enige dag met zonneschijn uit heel het jaar was, maar ook omdat ik en mijn medepunters een natuurlijk talent bleken te bezitten waardoor we in het uur dat we de boot hadden gehuurd welgeteld een rondje van 100 meter hebben gemaakt. nadat we 50 meter waren gekomen kwamen we er eindelijk een beetje in maar toen zagen we dat we al een half uur verder waren en besloten we 20 minuten stil te gaan liggen in het zonnetje (om de hoek, waar het puntbedrijf ons net niet meer kon zien) en daarna in een keer foutloos terug te punten zodat het puntbedrijf zou denken dat we heel cambridge doorkruist hadden. en niemand mag hier commentaar op hebben want punten is ontieglijk zwaar en wij waren tenminste niet van die luie toeristen die achterover leunen en iemand betalen om dat te doen.

de laatste week is natuurlijk altijd een beetje treurig omdat iedereen weggaat... maar gelukkig waren er allerlei goodbye dinners en alles en had ik mijn verschrikkelijke examen om me op te focussen. dat had ik dus gister en het was vreselijk, de hele school was uitgestorven en ik en 1 ander meisje die ook zo gestoord was om dit examen te doen zaten in een bloedheet lokaal met een geflipte lerares die het examen afnam en alles fout uitsprak want ze komt van de caribische eilanden en niet uit engeland. en toen ik gister thuiskwam was iedereen al vertrokken behalve mijn 2 roomies, en met zn 3en hebben wij genoten van een laatste avondmaal wat heel feestelijk bestond uit magnetron lasagna van 1 laag vet, 1 laag pasta en nog 1 laag vet, een jacket potato (gepofte aardappel, heel engels) druipend in een plas margarine en een berg salade die helaas warm en papperig was geworden van het naast de lasagne liggen. ik zal pats kookkunsten missen.

vanavond half 6 word ik als het goed is opgewacht door mijn liefhebbende en mij missende familie + teckel dus dat is een leuk vooruitzicht, vooral omdat er savonds taart is jam jam nog voor mijn verjaardag. twee weekjes thuis chillen en snuiven aan lekker ruikend wasgoed en op blote voeten op een schone vloer lopen en niet de douche 8 minuten voorspoelen voor erin gaan staan of een onder een deken liggen die of net niet tot je voeten komt of net niet tot je kin.... kan niet wachten.
ik kan niet zeggen dat ik dit huis ga missen, maar toch heb ik er een half jaar gewoond en ben lichtelijk (heel lichtelijk) toch wel gehecht geraakt aan de bewoners. dag pat, met je overenthousiaste good moooorning darlings! elke morgen, je grapjes en je sunday roast. dag harry, ik zal missen hoe je de trap op stommelde en het hele huis ervan trilde, en hoe je elke avond dinner girls!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! naar boven brulde. dag luke en lucy, jullie hebben me niet over mijn afkeer jegens stinkende honden afgeholpen dus ik heb jullie niet geaaid, maar we hebben wel iets anders gezelligs gevonden toch? als ik beneden kwam en er was niemand heb ik gezellig in het nederlands tegen jullie aan gebabbeld, dat vind ik toch wel bijzonder vriendelijk van mezelf. en ik deed ook altijd de tuindeur open als jullie de tuin wilde onderschijten.
ik ga straks nog een laatste kopje thee drinken hier en dan is het klaar.

nou, het is tijd om nog even ALLES te gaan checken, ticket, paspoot, geld, euro's (jeej heb ze gemist!) en op het vliegveld nog even de laatste pondjes over de toonbank smijten bij mijn favoriete koffieplekjes :) en dan is het in het vliegveld racen naar het pad bij de nooduitgang voor extra beenruimte (daddy taught me well), op naar huis en dan het volgende avontuur, barcelona here i come!

xoxo anouk